Badania pokazują, że co druga osoba z łuszczycą ma problemy z samoakceptacją. Winą obarczają zmiany skórne, które w widoczny sposób podkreślają ich problemy ze zdrowiem.
Cechą charakterystyczną łuszczycy jest częstość jej występowania. Szacuje się, że z chorobą zmaga się średnio 1,5 - 2 proc. całej populacji. Typowa lokalizacja zmian to najczęściej owłosionej skóry głowy, okolice łokci i kolan.
Łuszczycę zaliczamy do chorób autoimmunologicznych występujących razem z innymi chorobami z tej grupy. U pacjentów z tą dermatozą najczęściej stwierdzamy choroby stawów, tkanki łącznej, zespołu metaboliczne, choroby serca i nerek.
Erytrodermia łuszczycowa to stosunkowo rzadko występująca choroba - przyjmuje się bowiem, że dotyczy ona średnio 1-2 proc. wszystkich osób z łuszczycą. W początkowej fazie rozpoznania bywa ona mylona z innymi chorobami zapalnymi skóry.
Najpopularniejszą postacią kliniczną łuszczycy biustu jest łuszczyca zwykła plackowata (łac. plaque psoriasis). Cechuje ją powstawanie na skórze gładkiej ciała rozsianych ognisk chorobowych przybierających postać nacieczonych, zaczerwienionych ognisk pokrytych widocznymi łuskami.
Okluzja - zarówno w formie suchych i mokrych opatrunków - świetnie potęguje działanie nanoszonych na skórę emolientów, wpływając nie tylko na poprawę stanu dermatologicznego ale również na ogólne samopoczucie chorego.